Nic się nie zmieniło, poza tym, że energia wróciła do Kunoichi. Okami nie budziła się jednak. Czyżby aż tak długo nie spała, że teraz musiała wszystkie swe nocne koszmary nadrobić?

Dziewczyna leżała na piasku, odgrodzona swym własnym życzeniem od reszty teatru. Przedstawienia młodej Syreny na jednym z głazów. Zwierzęta leśne jakby zauroczone, nie zważając na piaski usłane trupami swych towarzyszy, podążyły do brzegu omijając z daleka zaciemnioną od obcej aury część plaży.

Gdy tylko Okami poczuła ich obecność gwałtownie przebudziła się, nie okazując jednak żadnego znaku owego przebudzenia. Nasłuchiwała, odruchowo mrugając oczyma, jak gdyby mogła cokolwiek zobaczyć. Wiedziała tylko, że jest na Wyspie.

Jeszcze chwila. Zamknęła całkiem opętane mrokiem oczy. Daj mi jeszcze chwilę odetchnąć.

[Okami przebudziła się. Umiejętność: Dotyk Feniksa, stan: w trakcie]

Śpiewała dla zwierząt żywych i tych poległych w tych okolicach. Było jej żal zwierząt, ale ona im pomóc nie mogła ani nie miała jak. Nie była bojowa w żaden sposób. Bić się umie lecz póki jest w wodzie to wie, że nic jej życiu nie może zagrażać. Widziała zauroczenie ze strony zwierząt, cieszyło ją to. Nie zauważyła, że człowiek ocknal się lecz jeżeli będzie miał jakieś złe zamiary wobec niej bez problemu ucieknie do wody. Póki co niczym się nie przejmowała śpiewając swą pieśń dla obecnych tutaj ludzi i zwierząt.

Podniosła się powoli, najpierw siadając ostrożnie i łapiąc się za głowę. Potem, gdy wreszcie wśród roztargnienia snem we własnym umyśle, dotarło do niej, że dookoła może być więcej osób aniżeli, by się jej podobało przybrała postać Wilka.

Stanęła na czterech łapach, mimo, że nieco w oddali, jednak zadziwiająco precyzyjnie zwracając pysk w stronę zgromadzenia. Słyszała każdy oddech, otulony syrenim śpiewem. Podniosła górną wargę, a ognie nieznacznie podniosły się i wręcz najeżyły w ślad za futrem rosłej Wadery. Nie wiedziała dlaczego... Ta wściekłość wciąż w niej tkwiła. Rosła... I nawet chwiejne kroki własnych łap nie były w stanie sprowadzić Wilczycy z powrotem do poziomu.

Szła w ich stronę z niskim warkotem w piersi, który powoli coraz wyraźniejszy zaczął towarzyszyć pięknie nieskazitelnej pieśni Nieznajomej. Kierowała się tylko słuchem, ciągnąc za sobą mnożące się w zastraszającym tempie czarne ogniki.

Zebrane zwierzęta mogły zdecydowanie poczuć zagrożenie. A Ty..? Co zrobisz? Będziesz czekała do czasu aż znów rozpocznie się krwawy spektakl, przepłoszysz Je z powrotem do lasu, a może zdołasz je obronić stając naprzeciwko Bestii?

One wiedziały.
Wiedziały, że wcześniejsze ofiary były zaledwie Piekielnym Preludium.

[Umiejętność: Dotyk Feniksa, stan: nasila się, jednak póki nikogo nie rani może trwać dalej...]

Śpiew jej był lekiem na całe to zło czy też zmartwienia. Jednak po chwili zobaczyła jak człowiek zaczął się budzić. Zsuneła się z jamienia momentalnie do wody. Schowała się za kamień i sspoglądała na ludzką istotę, która zachowywała się dość dziwnie. Emanowała z niego coś dziwnego co jej się nie podobało. To było niebezpieczne dla niej jak i samych zwierząt tutaj.
-Uciekajcie! - krzyknęła głośno do zwierząt. Te momentalnie ocknely się z transu i zaczęły uciekać. Niektóre zareagowały później, ale były wystarczająco wystraszone wiec uciekły bez problemu. Sama syrena nie była wrogo nastawiona do nikogo, ale najwidoczniej inni byli. Dziwne małe ogniki nie podobały jej się w dodatku czuła się zagrożona choć wiedziała, że w wodzie nic jej się nie stanie. Człowieki nie umieją długo wstrzymać powietrza w wodzie. Nie miała zielonego pojęcia co kieruje nim. Postanowiła obserwować wszystko zza głazu jednak w każdej chwili jest gotowa zanurzyć się g uciec stąd czym prędzej.

Gdy zwierzęta zaczęły uciekać Wadera uśmiechnęła się kątem pyska. Wraz z jej uśmiechem za spłoszoną zwierzyną wystrzeliły płomienie, oczywiście nie za wszystkimi. Kilka z okrutną losowością wybranych stworzeń zostało uchwyconych płomieniami, by zaraz wić się w agonii ostatnimi żywszymi ruchami próbując ugasić żar piaskiem. Instynkty...

W głowie Okami toczyła się wojna. Ciemność przed oczyma tylko potęgowała dziwne dotąd niespotykane przez nią rozdrażnienie. Przecież powinno już zniknąć. Co się dzieje... To była tylko część myśli, które jako jedyne przypominały te najbardziej ludzkie.

Już było cicho. Znów przyjemnie cicho. Przewróciła łeb w stronę głazu zza którego obserwowała ją Syrena. Momentalnie wcześniejsze ciało Wilka pokryło się piórami. Utworzone z czarnych płomieni skrzydła w mgnieniu oka zmaterializowały się, a ona niczym najpotworniejszy mgliste ptaszydło zawisła w powietrzu, obserwując ruchy Towarzyszki.

Krzyki zwierząt spowodowały, że dziewczyna musiała przez chwile znowu zatkać by znowu tego nie słuchać. Co z nimi jest nie tak!? Ten przed nią był bardzo dziwny. Odpłynęła kilka metrów od głazu, wystarczyła kilka mocnych ruchów płetwy by oddalić się od niego. Po chwili jednak spojrzała na latającego ptaka, który najwidoczniej ją obserwował. To człowieki umieją się zmieniać w różne zwierzęta? Nie miała o tym zielonego pojęcia albo ten tutaj był jakiś wyjątkowy. Sama nie wiedziała co m tym wszystkim sądzić.
- Czym ty jesteś?! - powiedziała głośno patrząc na zwierzę. Ona ją rozumie i nawzajem tylko dlaczego on jest taki agresywny? Ona nic nie zrobiła. Teraz nie czuła się tak pewnie, jednak może uda jej się czegoś dowiedzieć. Jeżeli nie dostanie od niego odpowiedzi zanurzy się w wodzie i zacznie napływać. Głębokość mniej więcej to koło piętnastu metrów może więcej sama nigdy tego nie liczyła, bo nie miała po co.

- Kimś kto nie zwykł przybierać jednego kształtu. -kobiecy szept począł plątać się po umyśle Syreny, zagluszajac chwilowo jej wszelkie myśli.

-Wszystko na terenach Białego Tygrysa musi pozostać w równowadze. Czyste Dusze takie jak Twoja, rownowazą się z naszymi. Kraina ta jest piękna, lecz i bezwzględna. A zimą...

Otaczana przez emanujacą z niej energię Okami, gwałtownie trzepnela kilka razy przechodzacymi już w biel skrzydłami. Wzlatujac nad brzegiem tworzyła drobne fale w gładkiej jak nigdy dotąd tafli Świętego Jeziora, cały czas dziobem skierowana w stronę Syreny, jakby w każdej chwili gotowa wykonac manewr.

-Zimą porozlewana krew wydaje się tym piękniejsza.

Zacwierkala już delikatniej, jak gdyby kontaktując tonem do prawdziwego przesłania wypowiedzi.

-Najpewniej jest ufać Krainie. Nigdy nie ufaj jej mieszkańcom.

Spokój zaczynał wracać. Widocznie to nachodzilo falami. Na Jashina... Nie wiedziała co jest gorsze. Ciemność czy owa niepewność. Musiała się jak najszybciej odizolowac. Więcej. Musiała prosić o przysługę swą Siostrę w wierze. Kirei. Bestia musi zostać spetana.

- Posiadasz dziwne umiejętności, a w dodatku wyczuwam od Ciebie złą moc. Ona wkrótce Tobą zawładnie. - powiedziała spokojnie. Jej słowa mówiły tylko prawdę, a widziała te płomienie i zwierzęta jak ginęły jedne po drugim. Część udało się ocalić skórę inne zginęły śmiercią tragiczna i krótką. Lecz śmierć od płomieni to nie jest nic dobrego. Patrzyła na ptaka i jak leci w jej kierunku. Było coś dziwnego i tajemniczego w tym człowieku i w żaden sposób nie wiedziała co to takiego było.
- Rozumiem jednak uśmiercanie zwierząt Ci nic nie da - dodała po chwili. Automatycznie jej ciało zaczęło płynąć w głąb jeziora, bo tylko tam jako syrena czuła się bezpieczna. Wiedziała, że ludzie to dziwne istoty i posiadają dziwna magię i ich rodzaje, ale taką pierwszy raz na oczy widziała. Nie spodobało jej się to co widziały jej oczy.

-Masz rację.-zaswiergotala ze spokojem, cofajac się z kolei w głąb lądu.- Lecz ona...-uśmiechnęła się w myślach, gdy płomyki igraly swawolnie wkoło jej piór.- Już dawno i raz na zawsze postanowiła mną zawładnąć.

Słyszała tylko głos, a agresja powoli ustepowala dawnemu charakterowi. Chłodnemu realizmowi.

-Mylisz się. Potrzebuję ich krwi, by móc żyć normalnie wśród innych istot. A Ty... Moja Droga. Ty po prostu znalazłaś się w złym miejscu o złym czasie, by widzieć tę szkaradną maskaradę.

Zatoczyła w powietrzu okrąg, strzepujac ze skrzydeł ostatki ciemnej aury, która na szczęście poczela już gasnac.

Słuchała tego człowieka jednak, wszystko wyglądało źle i czuła w powietrzu jakąś dziwną ciężką atmosferę. Zmarszczyła swoje brwi.
-Przecież to szaleństwo - stwierdziła zdziwiona. Jak można dać się zawładnąć czymś co będzie siało dookoła tylko śmierć i same złe rzeczy? Nie rozumiała tego w żaden sposób, świat ludzi był dla niej pełen tajemnic, których nie rozumiała i musiała zrozumieć.
-To z pewnością. A teraz żegnaj - kiwnęła lekko głową. Następnie zanurzyła się w jeziora głębiny i zaczęła odpływać. Nie miała ochoty dłużej tutaj być, osoba, którą spotkała była dziwna i nie zamierzała jej spotkać po raz kolejny.

z.t

Dziękuję za wspólną fabułę :)

Wysłuchała Jej słów z niewzruszonym już niczym spokojem. Gdy Syrena wypowiedziała w stronę Okami ostatnie słowa, ta pod postacią ptaka zniknęła jej z oczu. Odleciała, z początku szybko, potem nad drzewami dość powoli, by nie uderzyć w żadne z drzew w swej nieuniknionej ślepocie. Kierowała się w głąb Wyspy.

/zt

//Ja również ślicznie dziękuję. :*

Spotkanie z Okami nie należało do najprzyjemniejszych czy też do miłych, jednak szybko o tym zapomniała. Pływała nad brzegiem trzech Gwiazd, lecz po jakimś czasie znowu wróciła do jeziora. Wyłoniła ostrożnie głowę z nad wody patrząc czy nikogo tutaj nie ma. NA szczęście nie. Podpłynęła pod brzeg i rękami oparła się o miękką trawę.
-Okazi słońce moje, przynieś mi ubranie - powiedziała swoim dźwięcznym głosem. Po jakimś czasie z lasu wyłonił się piękny jeleń z porożami, był dumny, piękny i do tego mężny. Uśmiechnęła się na jego widok, kiedy szedł w stronę jeziora w pysku trzymał ostrożnie materiał, który okazał się jej ubraniem. Położył go przed brzegiem, a dziewczyna uśmiechnęła się i pogłaskała go po pysku delikatnie.
-Dziękuję Ci, a teraz czas się przebrać - powiedziała sama do siebie po czym na rękach wspięła się po brzegu by następnie wsunąć całe swoje ciało na brzeg.
-Człowiekiem chce być - powiedziała cicho do siebie. Następnie poczuła ciepłe dreszcze na ciele, które spowodował, że jej ogon rozdwoił się. Ludzie mawiają na to nogi. W dodatku czuła jak na czole wyrasta jej kryształ w kolorze błękitu, a jej włosy zmieniają kolor. Jej policzki również nabrały kilka piegów. Uśmiechnęła się wesoło pod nosem. Stanęła nago na trawie, a po chwili wzięła w dłonie ubranie. Ubrała najpierw bluzę i spodnie, a na sam koniec buty z rzemykiem. Ubranie nie było najcieplejsze, ale grzało na tyle by nie zamarzła w te zimniejsze dni. Następnie po zgodzie Okazi wsiadła na jego grzbiet i razem z nim zaczęła swoją wędrówkę. Ciekawa była co czeka ją w mieście. Przytrzymała się rogów jelenia spoglądając co jakiś w dół na biały puch. Wyciągnęła rękę i kilka płatków spadło na jej dłoń, lecz od razu się rozpuściło.
-Jakie dziwne - powiedziała sama do siebie. Nie wiedziała co to jest, ale było zimne, przez co dostawała dreszczy na ciele. Najwidoczniej u ludzi zmienia się pogoda, to dlatego częściowo jezioro i morze zamarza w nocy. Ciekawe zjawisko trzeba było przyznać.

z/t